Już nie ma psiaka...

Już jej z nami nie ma. Wczoraj po pracy zabrałam ją do weterynarza, który stwierdził, że w tym momencie pies zaczyna się męczyć. Faktycznie było gorzej, szczekała do ściany i ciągle się wywracała. Jej stan pogaszał się na naszych oczach.
Miałam wrócić z pieskiem na koniec przyjmowania, wieczorem. Te ostatnie 3 godziny spędziłyśmy tuląc sie do siebie na wyrku (na które miała zakaz wstępu:))) Ona juz nie do końca wiedziała co sie dzieje, usypiała w każdej pozycji. Z milion razy wyszeptałam jej jak bardzo ją kocham i jak jej dziękuję za ten czas razem, wycałowałam, wygłaskałam. Sama wizyta u lekarza nie była już taka straszna bo psinka nie miała juz z nami prawie kontaktu, i nie zdawała sobie sprawy gdzie jest. Wzięła ostatni oddech i usnęła sobie na zawsze. Zawinęłam ją w kocyk, wsunęłam rękę i głaskałam ją i tuliłam chociaż lekarz twierdził, że juz nie żyje. Pochowaliśmy ją godzinę później...
I tak się skończyła moja wielka miłość i przyjaźń. Moja kochana znajda, miałam ją tylko 6 lat. Dałam jej dobrą starość, a ona dała mi tyle radości. Wiem, że to głupie ale ciągle myślę gdzie ona jest, czy ma wodę w misce, czy ma ułożony kocyk tak jak lubi, czy ktoś dba o to żeby pogłaskać ją za uszkiem.
To był mój pies, którym opiekowałam się z największą czułością. Od wczoraj wylałam morze łez. Dziś rano wszystkie czynności były bezsensu. Idąc do łazienki nie zauważyłam kontem oka, ze mała sobie śpi w swoim koszyku. Po chwili nie usłyszałam skrzypienia wikliny - o wstała! Nie orzyszła do mnie do łazienki powąchać, przywitać się. Nie węszyła obok misek czy nie pojawił sie w nich jakiś nowy smakołyk i nikt nie spojżał mi w oczy kiedy wychodząc zamykałam drzwi. Mimo to już do pustego przedpokoju, jak codziennie wyszeptałam: ,,zostań, papa" i cmoknełam w powietrze...
Kocham Cię malutka:)))