Obojętne...

Myślę sobie ostatnio, dużo sobie myślę. W nocy zdarza się uronić łzę. Ten mój M, tak nam dobrze, tak szczęśliwie, kupa śmiechu. Już dziś tylko śmiechu.
Z każdym dniem stajemy się dla siebie tylko przyjaciółmi. A może aż. A może nie wolno mi narzekać.
Czytam dużo, nie ja jedyna płaczę po nocach nad swym białym małżeństwem. Jest nas tysiące:(
Jedno mnie tylko zastanawia. Najczęściej babeczki piszą, że tej oziębłości towarzyszy ogólna niechęć, brak zainteresowania, piwo przed telewizorem itd
A u mnie, jak para zakochanych nastolatków, wszystko gra, prawie wszystko.
A może to tylko ja to tak odczuwam, tylko ja jestem tak zakochana. Może on to widzi zupełnie inaczej.
Co nie zmienia faktu, że boli jak cholera. Boli brak chęci na zmiany, na walkę o lepsze, na stanięcie oko w oko z problemem, na stwierdzenie że w ogóle jakiś problem jest. Pod tym względem czuję się mocno oszukana i mam ogromny żal, że nakazał mi żyć po swojemu, nie po naszemu.
Już to kiedyś pisałam: najgorsza jest samotność we dwoje. Strasznie boli, że nie mogę go chcieć bo mi na to nie pozwala. Co ja bym dała żeby mnie mocno objął jakiś facet i pocałował z całych sił. tak żebym tylko wiedziała, że chce. Tylko za tym tęsknię.
I co ja mam robić. Jestem z tym sama. Szukam w sobie wad, szukam co mogłabym zmienić. I myślę:
- nie gadaj ciągle do niego
- nie miej pretensji
- nie wymądrzaj się
- daj mu być mężczyzną
- dbaj o siebie...bla, bla, bla

tak dobrze, będę się starać, będę się starać z całych sił. Tak jak nauczyłam się płakać po cichu, tak nauczę się z tym żyć. Kiedy on już śpi, nawet nie wie co się dzieje. Chciałbym żeby zaproponował, żeby chciał coś zmienić. Zdecydowałam, że po pomoc udam się sama. Boję się, wstydzę ale idę. Potrzeba mi tego bo z głową już u mnie źle. Ryczę, dołuję się. Jak można tak bardzo udawać, że nie ma sprawy, że nie ma problemu. Nie rozumiem i to boli najbardziej.
Może dzięki fachowej pomocy zrozumiem.
Niesamowite ludzie mają poważne problemy, choroby, są bezsilni w ważnych sprawach a ja...porażka na całego.